Slakkegangetje op de Iles des Saintes

De afgelopen 2 weken hebben we niet veel gevaren. Op de 'Iles des Saintes' waren de hoofdingrediënten van ons verblijf 'strand', 'snorkelen' en 'kuieren'.

Verder hebben we Paul zijn verjaardag gevierd. Afgelopen maandag hebben we de familie uitgewuifd en toen zaten we voor het eerst sinds augustus nog eens enkel met z'n tweetjes op de boot.

We zijn nog een dag ter plaatse gebleven om daarna deze charmante eilandjes te verlaten en weer koers richting Guadeloupe te zetten, Daar hebben we nog wat gecruisd van baai naar baai: kort stukje varen, ankeren, wandelen, lezen, snorkelen, ...

Vandaag was ik na het snorkelen net al half uit mijn neopreen shorty gekropen (wat zijn die dingen een ramp om in en uit te geraken) toen Paul 'schildpad' riep. In recordtempo dus weer in het water gesprongen en jawel: een reusachtige hawksbill tutle zwom net langs onze boot. We wisten dat er schildpadden in de buurt zaten maar waren ze helaas niet tegengekomen.

Qua dierenleven heb ik me hier echt al aan vanalles kunnen vergapen: leguanen, kolibries, pelikanen, kingfishers (zie foto),de meest bizarre vissoorten, ...

Sinds gisteren is er veel wind en we wachten nu in Deshaies (spreek uit Dé-é)) wat rustiger weer af – en vooral wind uit een iets betere hoek – om over te steken naar Antigua, ongeveer 40 mijl verderop.

Tip/levenswijsheid van de dag: als je al zoekend niet vindt wat je wil, komt het misschien gewoon toch nog zelf naar je toe (werkt in ieder geval met schildpadden).

Guadeloupe ... Carribean meets Europe

Een goeie week geleden wuifden we een vriend en reisgenoot uit die al sinds Madeira meereisde. We hebben de boot eens helemaal en grondig gekuist, waarmee we net op tijd klaar waren om onze volgende gasten te verwelkomen, familie, deze keer.

Omdat we nogal met vanalles bezig zijn geweest, heeft dit blogje even op zich laten wachten. Guadeloupe voelt net als Martinique een stuk Franser en dus Europeser aan. De echte charme van de andere eilanden mis ik hier wel, maar natuurlijk zijn ook hier prachtige dingen te zien.

Zo deden we een toer met onder meer een bezoekje aan een rietsuikerplantage en een duik in een waterval (jaja, alweer, maar ze zien er allemaal net anders uit en het blijft leuk). Snorkelen is hier wat minder mooi dan op de vorige plekjes, want de zichtbaarheid laat nogal te wensen over.

Morgen trekken we voor een paar daagjes naar Ile de Saintes, dat ook bij Guadeloupe hoort.

Naar het kokende meer van Dominica ...

Om half zeven 's ochtends komt Jason, mijn gids voor de dag, mij oppikken aan de boot. Na een autotochtje van een half uur kunnen we beginnen aan de trail die leidt naar het boiling lake. Een tocht die in de toeristenflyer als 'moeilijk' wordt omschreven ...

De overdaad aan planten in het regenwoud is - ook hier weer - overweldigend en verschillende vogelsoorten laten zich horen: van de mountain whistler (die klinkt alsof hij een blokfluit aan het stemmen is) tot een endemische papegaaiensoort, al krijg ik de diertjes niet te zien.

Het eerste deel van de tocht is vrij makkelijk maar dan beginnen we aan een ferme klim. Er liggen overal balkjes zodat het wel vrij vlot stapt, maar eigenlijk is het grootste deel van de toch één grote 'trap' en een behoorlijke uitdaging voor de bovenbeenspieren. Het wordt nog leuker met waden door rivieren, klauteren over – soms enorme – stenen, kortom: met handen en voeten me naar boven en dan weer naar beneden werken. Lang geleden dat ik nog zo'n hike heb gedaan, ik moet dringend weer eens war vaker steppen.

We bereiken de valley of desolation en uiteindelijk het boiling lake. Witte flarden warme solferdamp slaan in m'n gezicht. Jawel: de geur van rotte eieren. Het meer zelf is in een wit dampgordijn gehuld, maar af en toe kan ik het borrelende water ontwaren. Een van de meest mysterieuze en indrukwekkende plekken op deze aardbol die ik al heb gezien!

Op de terugweg wijst Jason me een pittoreske poel met waterval aan waar ik alweer in warm water kan liggen, deze keer op deze afgelegen plek waar je dus niet zomaar even naartoe kan rijden.
We zetten de tocht verder en krijgen een paar plensbuien over ons heen, Nog meer modder op het pad, nog beter uitkijken om niet onderuit te gaan. De klimstukken vergen het uiterste van mijn spieren maar ik concentreer me op de mooie omgeving en de vogelkreten om me heen.

Doorweekt, moe en onder de modder, maar een prachtige ervaring rijker, kom ik aan het einde van deze zesurige wandeling, met een acute nood aan zeep en een siësta!

Tip van de dag: Trappen stappen is uitstekende bovenbeenspier- en conditietraining, believe me! Laat de lift dus voor wat ze is :-)

Van Martinique naar Dominica

Twee van onze medereizigers nemen in Dominica de ferry naar Guadeloupe. In de namiddag vertrekken we dus naar Dominica, waar we aankomen rond half een 's nachts.

Het is vrij scherp aan de wind varen maar we kunnen onze koers houden en een snelheid van 5 knopen handhaven. Stevig windje en behoorlijke deining, en op het einde worden we nog getrakteerd op een squall (= een slechtgezinde regen- en windwolk die je beter op voorhand ziet zodat je preventief wat zeil wegneemt). In het donker was ze aan onze aandacht ontsnapt en kregen we met volle zeilen ineens 30 knopen wind op ons dak.

Enfin, wanneer we wat meer in de luwte van het eiland komen maak ik snel nog een pasta voor de hongerige magen, en om half een liggen we aan onze mooring.

Tip van de dag: Naar de wolken kijken is soms gewoon een fijn tijdverdrijf maar op zee een noodzaak.

In Martinique

In Martinique houden Paul en ik ons vooral bezig met praktische zaken en wat rondlopen in Fort de France (zoals een reparateur zoeken voor een kapotte alternator).

Op dit Franse eiland en de sfeer is er meteen een stuk Europeser. Weer even aanpassen dus, want ineens spreken we weer Frans in plaats van Engels en rijden ze weer aan de rechterkant van de weg. We gaan ons verder met het hele gezelschap culinair te buiten aan wat de Frans-Creoolse keuken te bieden heeft en halen ons hartje op bij de glaciers-crêperies.

We liggen nog eens in een jachthaven en kunnen de batterijen weer eens helemaal volladen en de watertank vullen. Eén probleempje: de steiger waar we aan liggen wordt elke avond met een poortje gesloten en we hebben de foute sleutel gekregen. Dus moeten we als volleerde inbrekers telkens over of langs de poort kruipen.

Tip van de dag: Een beetje lenigheid kan op onverwachte momenten van pas komen.

Naar Martinique

Tussen al dat moois bewonderen op eilanden moet er natuurlijk ook nog gevaren worden. Na St Vincent zetten we koers naar Martinique, een trip van zo'n 80 mijl. Nachtje doorvaren dus.

Ik krijg de 3 tot 7 wacht toebedeeld dus probeer vroeg te gaan slapen, maar er is behoorlijk wat deining en ik rol heen en weer in mijn bed. Kan de slaap niet vatten dus zoek maar soelaas bij mijn iPod. Om 2.40 sta ik op, blij om in de frisse lucht buiten te kunnen gaan staan.

Dankzij de windvaan stuurt de boot zichzelf. De voornaamste taak van de wacht is uitkijken of we niet in de buurt van andere schepen komen en deze, vanzelfsprekend, zo nodig ontwijken. Niemand laat zich zien tijdens mijn wacht en ik kan rustig genieten van een prachtige sterrenhemel en een schimmenspel van enkele grillig gevormde wolken en een maansikkel die zich steeds scherper aftekent.

Het is een fijn gevoel 's nachts in een zeilboot te staan, enkel het geluid van de branding (nu ja, en van enkele bootonderdelen die kraak of piep doen, maar met die geluiden raak je al snel vertrouwd), terwijl je weet dat de rest ligt te slapen - of dat althans probeert.

Tip van de dag: De sterrenkaart in EOS magazine is een handig hulpmiddel voor wie graag naar nachtelijke hemels staart.