Weer met de voeten op de (Belgische) grond

De tocht door het kanaal was onze laatste etappe huiswaarts. De noordwestenwind die voorspeld was, gaf meestal niet thuis en de autopiloot kreeg weer kuren. Zo ziijn we dus nog drie dagen onderweg geweest van Falmouth naar Duinkerken, met weinig slaap. Bovendien moesten we uitkijken omdat we in een gebied kwamen waar de Engelse marine schietoefeningen aan het houden was.

We waren dus wat blij toen we in Duinkerkern in de jachthaven aangemeerd lagen en konden bijslapen. De dag daarna hielden we nog een tussenstop in Nieuwpoort zodat we makkelijk op vrijdag 1 juli - zoals gepland - 's middags in Oostende konden toekomen. Nu ja, een uurtje later dan verwacht want uiteraard moest er eerst net een ferry binnen en dan weer een buiten zodat we even op groen licht hebben moeten wachten.

We hadden voor de gelegenheid de feestvlagjes gehangen en zijn met ons 'ontvangstcomité' een lekkere mosselen-friet gaan eten.  Tja, mooie liedjes duren soms wel vrij lang maar gaan uiteindelijk toch voorbij. Natuurlijk is het leuk om iedereen terug te zien en onze kat is bijzonder opgetogen over onze terugkeer.

Ondertussen zit de eerste werkdag er al weer op, zijn de palmbomen ver weg, maar gelukkig zijn er wel veel foto's om naar te kijken!  

Zuidkust Engeland

Een zeiler gehoorzaamt de wind. Vandaar dat we met spijt in het hart de Scilly Islands al vaarwel hebben gezegd en nu langs de zuidkust van Engeland varen om weer huiswaarts te keren.

Omdat de wind goed zat en er een storm achteraan kwam zijn we na een fijn avondje doorzakken in de pub van St. Mary's de ochtend erna alweer vertrokken. Gisteren zijn we dus beland in Falmouth. Het weer was ronduit miserabel. Regen, miezer, grijs, geen zon te bespeuren en koud, koud, koud! Ik stond te sturen met twee truien (dikke fleece) én twee jassen aan en was nog steeds aan het kleumen!

Vandaag lekker uitgeslapen en de boot eens wat opgekuist (was nodig). De kleine lokale chandlery hier bleek zelfs het reserveonderdeel in stock te hebben voor onze kapotte autopiloot. Dat bespaart ons dus hopelijk urenlange manuele stuursessies voor de rest van de trip :-). Ik ben vandaag zelfs nog eens in de mast gekropen, om een paar lijntjes goed te steken. Mooi zicht daarboven!




Onze 'grote reis' is nu echt wel bijna ten einde. Heel jammer natuurlijk maar tegelijk kijk ik ook weer uit naar de terugkeer en iedereen terugzien. Alleen is het in België hopelijk wat beter weer. Ik heb trouwens bij de vorige posts nog wat foto's toegevoegd.

We plannen om op vrijdag 1 juili om 12 uur aan te komen in de sluis van Oostende. Wie kan en wil: kom  dan gerust mee een pintje drinken om onze aankomst te vieren.. 

Nog wat dichterbij huis

Na net geen tien dagen zijn we van de Azoren in de Scilly Islands geraakt. Vanochtend rond 5u30 uur hebben we het anker laten vallen in een ferme regenbui.



We hadden de hele tijd de wind van achter, en vrij veel wind ook, dus het was flink vlammen en op de goven surfen. De autopiloot had er echter geen zin meer in dus het was de hele tijd handmatig sturen. Niet zo erg met zo'n fijne koers maar wel vermoeiend als je maar met z'n drieën bent.

Nu zijn we bijna thuis. Nog een paar dagen de Scilly Islands verkennen en dan het Kanaal in, weer huiswaarts.

Wachten in Terceira tot de storm voorbij is

Een paar dagen geleden waren we helemaal klaar om naar de Scilly Islands te vertrekken maar het weer heeft roet in onze plannen gestrooid. Er is namelijk een ferme storm op komst met wind tot 35 knopen. Niet iets dat je vrijwillig gaat opzoeken.

We hebben dan maar een tussenstop in Sao Jorge gemaakt en zijn de dag daarna doorgevaren naar Terceira, waar we nu in een veilig beschutte haven wachten tot de storm voorbijgetrokken is. Het is vervelend dat we weer wat meer tijd verliezen, want nu zullen we aan de Scilly Islands niet meer dan een blitzbezoek kunnen brengen. We gaan ons nog moeten haasten om op tijd thuis te geraken :-)

Het voordeel is dan weer dat we hier in een mooi stadje zitten dat zelfs Unesco Werelderfgoed is. En dat we nog even kunnen genieten van het lekkere en goedkope eten in de Azoren, waar ik ook mijn cafeïneverslaving weer nieuw leven heb ingeblazen.




Het is hier overigens niet zo warm, jullie liepen daar in België blijkbaar te zweten terwijl ik hier regelmatig mijn trui moest aantrekken.
Ondertussen raast de maand juni voorbij en begin ik zelfs af en toe al aan het werk te denken (hey daar collega's, alles goed hoop ik?). Maar eerst nog een oversteek van een tiental dagen dus . Hopelijk loopt het deze keer allemaal vlot, krijgen we goede wind en gaat er niks kapot.

Herstellingen en pinten pakken

In Horta zijn alle diensten voor jachten aanwezig en kunnen we eindelijk onze motor en verstagingen onder handen laten nemen. Ondertussen wordt er veelvoudig gepintelierd met alle mensen die we in Flores hebben ontmoet en die ondertussen allemaal in Faial zijn toegekomen ...

Onze keerkoppeling is hersteld en werkt weer, het zeil is hersteld, de nodige verstagingen zijn vervangen en morgen gaat de boot uit het water om de schroefas te laten uitlijnen (dat ding is bij een herstelling vorig jaar niet perfect uitgelijnd geweest en is zo wellicht de oorzaak van onze kapotte keerkoppeling).



Faial is gezellig en we komen iedereen uit Flores opnieuw tegen. We hebben hier wel nog niet veel kunnen bezoeken. Afspraken maken voor de herstellingen ging namelijk niet altijd even makkelijk.

Als de wind een beetje meewerkt vertrekken we volgende week richting Scilly Islands.

Rust in Flores

Na de grote oversteek heb ik het bloggen schromelijk verwaarloosd, ik weet het. Die eerste week inn Flores waren we ook niet tot veel in staat. We moesten wachten op goede wind om naar Faial te geraken, waar we de nodige herstellingen aan de boot kunnen laten uitvoeren.



Flores is een bijzonder rustig eilandje waarop het aantal vogels en konijnen het aantal mensen ruim overstijgt. De jachthaven blijkt nog niet klaar te zijn maar er liggen wel al gloednieuwe pontons. Op een paar dagen tijd komen een tiental boten toe vanuit de Caraïben en iedereen verbroedert en wisselt ijverig verhalen uit. Het is een vrolijke bende van Zwitsers, Nederlanders, Zweden, Noren, Denen, Brazilianen, Belgen, een Schot, ...

We verkennen het eiland rustig en het 'beklimmen' van de bergen doet zeer aan de beenspieren na het wekenlang op een boot vertoeven. Maar wat is het fijn weer grond onder je voeten te voelen!

Rond 27 mei (denk ik) hebben we ons weer uit de haven laten slepen (onze motor werkte nog steeds niet) om naar Faial te varen. Over die trip van een dikke 100 mijl hebben we overigens nog twee dagen gedaan, met harde wind op de neus (jaja alweer ...). Een eigenaardig fenomeen deed ons bovendien tussen de eilanden Faial en Pico afwisselend belanden in twee windgebieden: een met 4 knopen waarin we niet vooruitraken en een met 30 knopen wind zodat we volop moesten reven. Na een lange nacht konden we ons anker neergooien in Horta.

Weer aan land, eindelijk!

Goed en wel 'geland' na 33 dagen op zee en nogal wat pech onderweg. Er valt een en ander aan de boot te repareren maar we gaan hier eerst wat op adem komen en genieten van vers eten, rust en echte douches.

Dag Caraïben ...

Het zijn drukke dagen geweest met het ontvangen van onze crewleden voor de grote oversteek en het helemaal klaarmaken van de boot. Nu is het enkel nog wachten op gunstige wind en dan vertrekken we richting Azoren ...

Na nog een paar laatste dagen in de Caraïben van luieren en snorkelen, is het tijd voor actie, want het uur dat we naar de Azoren vertrekken nadert. Drie bijzonder sympathieke mensen - 2 Amerikanen en een Belg - vergezellen ons op deze trip en iedereen heeft er zin in.



We zijn kolossale hoeveelheden eten en water gaan shoppen, Paul heeft de motor nog eens grondig nagekeken, alles heeft een plekje gekregen en zodra het weerbericht min of meer okee is zijn we weg. Voorlopig zjn er dus geen blogpostjes te verwachten. Tot in mei dus voor een relaas van onze wedervaren tijdens de oversteek.

En we blijven eilandhoppen

Op Anguilla pikken we mijn broer op die ons komt bezoeken. We varen samen naar Sint-Maarten om er deze keer de Franse kant van het eiland te verkennen ('St Martin'), en varen dan terug naar Anguilla waar we afscheid nemen. Voor ons is de tijd aangebroken om te vertrekken naar onze laatste Caraïbenhalte

Hum ... ik ben een beetje lui geweest met updaten. Misschien vooral omdat we meer van hetzelfde gedaan hebben. Rustig van het leven genieten en ons geregeld in het water laten vallen om het onderwaterleven te bewonderen. Dat laatste resulteerde in de indrukwekkende ervaring om oog in oog te staan (alleeja te hangen) met een reuzenbarracuda (zowat anderhalve meter, echt niet overdreven).

Na een paar dagen St Martin keren we terug naar Anguilla, waar we nog in een paar bijzonder rustige baaien ankeren. Hier zien we weer regelmatig schildpadden opduiken maar als we het water induiken, zijn ze altijd weer verdwenen.

Van Anguilla zetten we koers naar onze laatste halte in de Caraïben (wat vliegt de tijd!): the British Virgin Islands. Een grotendeels nachtelijke trip van zeventig mijl met de wind vanachter. Met onze twee genua's op en een consistent rustig windje raken we op zo'n zestien uur in Virgin Gorda. Niet veel geslapen maar wel genoten van de gevulde sterrenhemel onderweg.

Ondertussen is ook onze voltallige crew bevestigd voor de grote oversteek terug richting Europa. Rond 15 april vertrekken we vanuit Tortola naar de Azoren. Maar nu nog even genieten van onze laatste Caraïbische-eilanddagen. En stilletjesaan beginnen met de boot voor te bereiden op de oversteek.

Op een onbewoond ei-ei-eiland ...

... staan, heeft echt wel iets bijzonders. Scrub eiland, een eilandje dat bij Anguilla hoort, is tot nu toe mijn favoriete lunchplek ooit.


Van Sint-Maarten reizen we verder naar Anguilla om mijn broer op te gaan halen die op bezoek komt. De trip naar Anguilla verloopt goed, en dankzij de perfecte oostenwind kunnen we mooie langs het eiland varen.

Een ankerplekje dat niet rustig genoeg is om te overnachten maar wel een perfecte lunchplek biedt is een baaitje aan Scrub island: wit zandstrand, één palmboom erop, een prachtig uitrollende deining en een stel tevreden pelikanen. En ... we zijn hier helemaal alleen.

Het water is hier perfect doorzichtig. Je ziet dus perfect waar er zand en waar koraal is. We ankeren redelijk dicht bij land zodat we naar de kant kunnen zwemmen en voet aan eiland kunnen zetten.

Sint-Maarten, de Nederlandse kant

Na een moeizame uitklaar uit St Kitts and Nevis gaat het richting Sint-Maarten, een half Nederlands en half Frans eiland. We bezoeken alvast de Nederlandse kant.

Uitklaren uit St. Kitts was om het kort te zeggen nogal een 'van kastje-naar-de-muur-verhaal'. We werden van het ene kantoor naar het andere gestuurd om daar tot de constatatie te komen dat ze al dicht waren. Goed dat we na die paar maanden eilandleven al behoorlijk 'zen' zijn.

Uiteindelijk zijn we toch kunnen vertrekken naar Sint-Maarten, een van de eilanden van de voormalige Nederlandse Antillen (die sinds kort rechtstreeks onder Nederland vallen). Overigens heeft deze 'voet aan de grond' in de Caraïben de Nederlanders geen windeieren gelegd want het is hier al Heineken wat de klok slaat. Gelukkig is er ook het Caraïbische bier Carib.

We komen toe in de hoofdstad Philipsburg, die ook een bestemmming voor cruiseschepen is. Heel toeristisch dus met massa's taxfree shops, en vanaf de middag deinen we onophoudelijk op onze ankerplek door de talloze bootjes die de vele cruisepassagiers af en aan voeren. Maar er heerst hier wel een uitgesproken vakantiesfeer, wat best gezellig is.

Na twee nachtjes varen we door naar Oyster Pond, dat 15 jaar geleden nog een ongerepte baai was maar ondertussen helemaal volgebouwd. De jachthaven is er belachelijk duur en het ligt er propvol charterboten aan moorings. Toerisme is goed voor de lokale economie maar we hebben toch al voorbeelden gezien ven hoe het beter kan.

Hier binnenvaren is ook behoorlijk spannend want je hebt weinig ruimte tussen het rif en de ondieptes en de zee is behoorlijk opgebouwd.

Het ankeren vergt wat creativiteit, want de enige beschikbare plek ligt in ondiep water. Paul is eerst gaan snorkelen om de bodem te checken en heeft nog eens goed het getijverschil gecheckt. Anker neergesmeten en op laagwater hadden we nog... 25 cm water onder onze kiel.

Nevis en St. Kitts ...

Van Antigua zetten we koers naar alweer een volgend eilandstaatje: St. Kitts and Nevis. Een dagje vlot zeilen met goede wind. Eerst ankeren we een nachtje aan Nevis, het kleinste eiland, dan steken we over naar St. Kitts - een populaire bestemming voor cruiseboten.

In Nevis doen we eigenlijk niet veel meer dan inklaren wat langer duurt dan gewoonlijk: eerst naar de douane, dan waar 'immigration', dan nog langs de port authority en dan weer naar de douane. Enfin, je bent een halve dag bezig voor je papieren in orde zijn. Maar allemaal heel gemoedelijk en vriendelijk, dus geen probleem. In het politiegebouw staat de tv op criquet, en de wedstrijd ontlokt de nodige commentaar van zowel de dienstdoende agenten als van enkele andere toeristen die samen met ons staan te wachten. We maken hier ook kennis met een stel sympathieke jonge Engelse zeilers.


Na een nachtje op een nogal onrustige ankerplek varen we door naar St. Kitts, om achtereenvolgens te ankeren in Majors Bay en Whitehouse Bay. In deze laatste baai snorkelen we nog maar eens en de zichtbaarheid blijkt er geweldig. Er ligt een wrak waarrond massa's vissen krioelen en ik krijg zelfs een octopus te zien. Tijdens een wandeling aan land zien we nog net een paar aapjes wegrennen.

Na al dat ankeren raken onze water- en dieseltanks stilaan leeg. Tijd om nog eens een jachthaven op te zoeken. Richting Basseterre dus, het stadje waar de grote cruiseboten aanmeren. De economie van Basseterre draait op het toerisme van die boten, met een groot complex van toeristische winkeltjes en taxfree shops. Het centrum van het stadje Basseterre is gelukkig een stuk charmanter en iedereen is hier ook weer bijzonder vriendelijk.

Paul trekt er met een lokale duikorganisatie op uit en doet twee mooie duiken, ik wandel wat rond en lever me over aan de expertise van de lokale kapper :-) We blijven hier nog een tweetal dagen, dan gaat de reis verder naar St. Bart en St. Maarten.

Tip van de dag: euhhh ... niet veel inspiratie vandaag, dus een voor de hand liggende: Het is belangrijk om voldoende te drinken.

Reuzenrog en pelikaanjongen

Na een rustig ankerplekje in Jolly Harbour zijn we alweer verder getrokken naar een ... nog rustiger ankerplek, bij enkele eilandjes die bij Antigua horen en helemaal afgeschermd zijn door koraalriffen.

Hier liggen maar een drietal andere boten geankerd dus je waant je hier echt van alles af. De koraalriffen staan - ook hier weer - garant voor eindeloos snorkelplezier. Daarnet zwom er vlak naast ons zowaar een kolossale rog voorbij, sierlijk door het water zwevend.

Ook bijzonder hier: op een van de eilandjes naast onze ankerplek broeden pelikanen. Je mag natuurlijk niet op het eiland komen om de dieren niet te storen, maar met onze verrekijker kunnen we de vele pelikaanjongen vanop onze boot goed zien zitten. Behoorlijk spectaculair ook om zo'n pelikaan een duikvlucht te zien maken waarna hij met zijn bek vol vis weer bovenkomt.

Tip van de dag: t is natuurlijk niet hetzelfde als snorkelen maar voor wie van (onder)waterleven houdt: er bestaat een schitterende bbc-documentaire over de flora en fauna in en rond alle zeeën en oceanen, ik denk met de titel Blue planet. Echt een aanrader!

Ankeren in Antigua

Van Guadeloupe weg geraken bleek geen sinecure. Bij de eerste poging bleef de wind te hard en te oostelijk blazen en hebben we na een uur rechtsomkeer gemaakt. 't Was niet dat we dringend ergens moesten zijn dus kozen we voor de meer comfortabele optie: de dag erna vertrekken in plaats van uren opkruisen en/of motor bij.

Bij de tweede poging zijn we er gelukkig wel geraakt, al bleef de wind het vertikken uit de juiste richting te blazen. We waren in ieder geval blij toen we nog net voor donker ons anker konden neersmijten in English Harbour. Met de vele ondieptes en riffen hier is het op bepaalde plekken echt belangrijk voor donker aan te komen, zodat je 'met het licht mee' aankomt en goed door het water kan zien.

English Harbour is een gezellige plek, met goed bewaarde autentieke gebouwen in koloniale stijl, leuke restaurantjes en wat winkeltjes. Een mooi wandelpad slingert zich naar een bergtop, vanwaar je een prachtzicht op de omgeving hebt.

De vegetatie is hier anders dan op de vorige eilanden, die rijkelijk begroeid waren met regenwoud. Hier is de neerslag minder overvloedig en zijn de planten typisch voor een droger bostype, met onder meer gigantische cactussen. Links en rechts lopen regelmatig geiten te grazen.

Wat die 'minder neerslag' betreft: daar hebben we op weg naar hier niets van gemerkt. Het regende zo hard dat we op anderhalf uur tijd wel dertig liter water hebben verzameld in onze tonnetjes. En regenwater is perfect om je mee te wassen ...

Tip van de dag: Soms is uitstellen tot morgen wel de juiste beslissing :-)

Slakkegangetje op de Iles des Saintes

De afgelopen 2 weken hebben we niet veel gevaren. Op de 'Iles des Saintes' waren de hoofdingrediënten van ons verblijf 'strand', 'snorkelen' en 'kuieren'.

Verder hebben we Paul zijn verjaardag gevierd. Afgelopen maandag hebben we de familie uitgewuifd en toen zaten we voor het eerst sinds augustus nog eens enkel met z'n tweetjes op de boot.

We zijn nog een dag ter plaatse gebleven om daarna deze charmante eilandjes te verlaten en weer koers richting Guadeloupe te zetten, Daar hebben we nog wat gecruisd van baai naar baai: kort stukje varen, ankeren, wandelen, lezen, snorkelen, ...

Vandaag was ik na het snorkelen net al half uit mijn neopreen shorty gekropen (wat zijn die dingen een ramp om in en uit te geraken) toen Paul 'schildpad' riep. In recordtempo dus weer in het water gesprongen en jawel: een reusachtige hawksbill tutle zwom net langs onze boot. We wisten dat er schildpadden in de buurt zaten maar waren ze helaas niet tegengekomen.

Qua dierenleven heb ik me hier echt al aan vanalles kunnen vergapen: leguanen, kolibries, pelikanen, kingfishers (zie foto),de meest bizarre vissoorten, ...

Sinds gisteren is er veel wind en we wachten nu in Deshaies (spreek uit Dé-é)) wat rustiger weer af – en vooral wind uit een iets betere hoek – om over te steken naar Antigua, ongeveer 40 mijl verderop.

Tip/levenswijsheid van de dag: als je al zoekend niet vindt wat je wil, komt het misschien gewoon toch nog zelf naar je toe (werkt in ieder geval met schildpadden).

Guadeloupe ... Carribean meets Europe

Een goeie week geleden wuifden we een vriend en reisgenoot uit die al sinds Madeira meereisde. We hebben de boot eens helemaal en grondig gekuist, waarmee we net op tijd klaar waren om onze volgende gasten te verwelkomen, familie, deze keer.

Omdat we nogal met vanalles bezig zijn geweest, heeft dit blogje even op zich laten wachten. Guadeloupe voelt net als Martinique een stuk Franser en dus Europeser aan. De echte charme van de andere eilanden mis ik hier wel, maar natuurlijk zijn ook hier prachtige dingen te zien.

Zo deden we een toer met onder meer een bezoekje aan een rietsuikerplantage en een duik in een waterval (jaja, alweer, maar ze zien er allemaal net anders uit en het blijft leuk). Snorkelen is hier wat minder mooi dan op de vorige plekjes, want de zichtbaarheid laat nogal te wensen over.

Morgen trekken we voor een paar daagjes naar Ile de Saintes, dat ook bij Guadeloupe hoort.

Naar het kokende meer van Dominica ...

Om half zeven 's ochtends komt Jason, mijn gids voor de dag, mij oppikken aan de boot. Na een autotochtje van een half uur kunnen we beginnen aan de trail die leidt naar het boiling lake. Een tocht die in de toeristenflyer als 'moeilijk' wordt omschreven ...

De overdaad aan planten in het regenwoud is - ook hier weer - overweldigend en verschillende vogelsoorten laten zich horen: van de mountain whistler (die klinkt alsof hij een blokfluit aan het stemmen is) tot een endemische papegaaiensoort, al krijg ik de diertjes niet te zien.

Het eerste deel van de tocht is vrij makkelijk maar dan beginnen we aan een ferme klim. Er liggen overal balkjes zodat het wel vrij vlot stapt, maar eigenlijk is het grootste deel van de toch één grote 'trap' en een behoorlijke uitdaging voor de bovenbeenspieren. Het wordt nog leuker met waden door rivieren, klauteren over – soms enorme – stenen, kortom: met handen en voeten me naar boven en dan weer naar beneden werken. Lang geleden dat ik nog zo'n hike heb gedaan, ik moet dringend weer eens war vaker steppen.

We bereiken de valley of desolation en uiteindelijk het boiling lake. Witte flarden warme solferdamp slaan in m'n gezicht. Jawel: de geur van rotte eieren. Het meer zelf is in een wit dampgordijn gehuld, maar af en toe kan ik het borrelende water ontwaren. Een van de meest mysterieuze en indrukwekkende plekken op deze aardbol die ik al heb gezien!

Op de terugweg wijst Jason me een pittoreske poel met waterval aan waar ik alweer in warm water kan liggen, deze keer op deze afgelegen plek waar je dus niet zomaar even naartoe kan rijden.
We zetten de tocht verder en krijgen een paar plensbuien over ons heen, Nog meer modder op het pad, nog beter uitkijken om niet onderuit te gaan. De klimstukken vergen het uiterste van mijn spieren maar ik concentreer me op de mooie omgeving en de vogelkreten om me heen.

Doorweekt, moe en onder de modder, maar een prachtige ervaring rijker, kom ik aan het einde van deze zesurige wandeling, met een acute nood aan zeep en een siësta!

Tip van de dag: Trappen stappen is uitstekende bovenbeenspier- en conditietraining, believe me! Laat de lift dus voor wat ze is :-)

Van Martinique naar Dominica

Twee van onze medereizigers nemen in Dominica de ferry naar Guadeloupe. In de namiddag vertrekken we dus naar Dominica, waar we aankomen rond half een 's nachts.

Het is vrij scherp aan de wind varen maar we kunnen onze koers houden en een snelheid van 5 knopen handhaven. Stevig windje en behoorlijke deining, en op het einde worden we nog getrakteerd op een squall (= een slechtgezinde regen- en windwolk die je beter op voorhand ziet zodat je preventief wat zeil wegneemt). In het donker was ze aan onze aandacht ontsnapt en kregen we met volle zeilen ineens 30 knopen wind op ons dak.

Enfin, wanneer we wat meer in de luwte van het eiland komen maak ik snel nog een pasta voor de hongerige magen, en om half een liggen we aan onze mooring.

Tip van de dag: Naar de wolken kijken is soms gewoon een fijn tijdverdrijf maar op zee een noodzaak.

In Martinique

In Martinique houden Paul en ik ons vooral bezig met praktische zaken en wat rondlopen in Fort de France (zoals een reparateur zoeken voor een kapotte alternator).

Op dit Franse eiland en de sfeer is er meteen een stuk Europeser. Weer even aanpassen dus, want ineens spreken we weer Frans in plaats van Engels en rijden ze weer aan de rechterkant van de weg. We gaan ons verder met het hele gezelschap culinair te buiten aan wat de Frans-Creoolse keuken te bieden heeft en halen ons hartje op bij de glaciers-crêperies.

We liggen nog eens in een jachthaven en kunnen de batterijen weer eens helemaal volladen en de watertank vullen. Eén probleempje: de steiger waar we aan liggen wordt elke avond met een poortje gesloten en we hebben de foute sleutel gekregen. Dus moeten we als volleerde inbrekers telkens over of langs de poort kruipen.

Tip van de dag: Een beetje lenigheid kan op onverwachte momenten van pas komen.

Naar Martinique

Tussen al dat moois bewonderen op eilanden moet er natuurlijk ook nog gevaren worden. Na St Vincent zetten we koers naar Martinique, een trip van zo'n 80 mijl. Nachtje doorvaren dus.

Ik krijg de 3 tot 7 wacht toebedeeld dus probeer vroeg te gaan slapen, maar er is behoorlijk wat deining en ik rol heen en weer in mijn bed. Kan de slaap niet vatten dus zoek maar soelaas bij mijn iPod. Om 2.40 sta ik op, blij om in de frisse lucht buiten te kunnen gaan staan.

Dankzij de windvaan stuurt de boot zichzelf. De voornaamste taak van de wacht is uitkijken of we niet in de buurt van andere schepen komen en deze, vanzelfsprekend, zo nodig ontwijken. Niemand laat zich zien tijdens mijn wacht en ik kan rustig genieten van een prachtige sterrenhemel en een schimmenspel van enkele grillig gevormde wolken en een maansikkel die zich steeds scherper aftekent.

Het is een fijn gevoel 's nachts in een zeilboot te staan, enkel het geluid van de branding (nu ja, en van enkele bootonderdelen die kraak of piep doen, maar met die geluiden raak je al snel vertrouwd), terwijl je weet dat de rest ligt te slapen - of dat althans probeert.

Tip van de dag: De sterrenkaart in EOS magazine is een handig hulpmiddel voor wie graag naar nachtelijke hemels staart.

In piratensporen ...

Plensbuien, papegaaien en piraten, daarvoor moet je op St Vincent zijn.

Saint-Vincent laat zich kennen als regeneiland. Hoewel het regenseizoen ondertussen zo goed als afgelopen is (dat zeggen de locals toch), krijgen we regelmatig een fikse hoosbui over ons heen. Aan zo'n bui gaat ook altijd een ferme windvlaag vooraf. In St.Vincent zijn de buien frequenter en hardnekkiger. Dat resulteert overigens wel in een reeks prachtige regenbogen.

Om het eiland te verkennen doen we een beroep op Jimmy. Niets zo relax als achter overgeleund in een busje naar mooie eilandlandschappen kijken terwijl Bob Marley z'n hele oeuvre (toch de 'best of') afwerkt. De eerste halte is een waterval.

Daarna trekken we naar een baai die nog dienst gedaan heeft als filmset voor de Pirates of the Caribbean film. Johnny Depp is hier al lang niet meer te bespeuren maar een paar decors en rekwisieten zijn wel achtergebleven.

De laatste halte is de botanical garden, waar we naast kleurrijke bloemenstruiken en indrukwekkende bomen ook een paar exemplaren van de inheemse papegaaiensoort – the St. Vincent parrot - kunnen bewonderen.

Tip van de dag; Wil je Caraïbische baaien zien maar raak je niet to hier, kijk dan naar de Pirates of the Caribbean-films, die op tal van locaties op en rond deze eilanden gefilmd zijn.

Natuurpracht in Tobago Cays

Tobago Cays Marine Park biedt de meest adembenemende uitzichten en onder water krioelt het er van het leven. Ideaal om een paar dagen te ankeren en de duikers en snorkelaars in ons vrij te laten.

Tijd voor mijn snorkeldoop! Ik had wel al eens mijn snorkelmateriaal uitgeprobeerd maar niet op een plek waar veel te zien was. Nu was het dus tijd voor het echte werk. Snorkelen is echt een andere wereld binnentreden. De variatie aan vissoorten is hier enorm en de diertjes lijken zich er niet aan te storen dat er enkele bizarre tweebeners boven hen hangen. Koraal, vissen in zwart met geel, paars, streepjes, groen, alleen zwemmend of in wiegende scholen ... ik weet niet waar eerst kijken.

De volgende snorkelsessie houden we aan turtle beach, een habitat van zeeschildpadden. We hebben er drie gezien, rustig grazend op de zeebodem. We komen niet te dichtbij om ze niet te storen en ze gaan rustig hun gangetje. Af en toe zwemmen ze sierlijk naar boven om hun kop boven water te steken. Ik zou hier eindeloos naar kunnen blijven kijken. Als we uit het water komen staat een nieuwsgierige leguaan ons te begluren en trippelt een gele krab met ogen op stokjes ons vrolijk voorbij om wat verderop in zijn holletje in het zand te verdwijnen.

Ondertussen zijn we enkele dagen verder en hebben we op Bequia een turtle sanctuary bezocht dat de schildpadden een handje helpt. We zien er hawksbill turtles en green turtles en krijgen er meer uitleg over de dieren. Zeeschildpadden zijn bedreigde soorten en velen sterven als bijvangst in netten en door menselijke verstoringen van hun milieu.

Tip van de dag: doe eens een gift aan een natuurbehoudsorganisatie.

Tijd en bezigheden

Tijd is een bizar goedje. Sommige dagen lijken hier eindeloos (op een leuke manier weliswaar), andere vliegen voorbij zonder dat ik het gevoel heb veel te hebben gedaan. Momenteel varen we geen grote afstanden maar verkennen we een hoop eilandjes die dicht bij elkaar liggen. Maar dat betekent niet dat we de hele dag door zonnen, snorkelen en lezen.

Om te beginnen is het hier warm dus doe je alles trager. We komen ook voortdurend op nieuwe plekken, dus is het altijd even uitzoeken waar de dingen zijn. Het wordt hier trouwens om 18u al donker.

Bij elk vertrek/aankomst is er het obligate bezoek aan de douane- en immigratiedienst. Gas-, diesel- en watervoorraden moeten regelmatig worden aangevuld, Je doet al eens de was (waarna de boot één groot wasrek lijkt), moet geld afhalen en regelmatig een internetverbinding versieren om het weerbericht te checken en je blog bij te houden, ...

Al deze bezigheden nemen soms meer tijd in beslag nemen dan je verwacht. Als je geankerd ligt moet je ook altijd eerst met de bijboot naar de kant tuffen. We zitten deze maand met vijf personen op de boot, wat een grondige opruimbeurt af en toe meer dan noodzaakt. Kwestie van wanhopige kreten à la “Waar is mijn zonnebril toch gebleven?” of “Heeft iemand mijn zwembroek gezien” in de kiem te smoren.

De lokale bezienswaardigheden ontdekken blijft natuurlijk bovenaan ons lijstje staan. En enkele populaire bezigheden aan boord zijn: de kennis van vreemde talen opvijzelen, gezelschapsspelletjes spelen en ... er rustig bij gaan zitten om een Carib-pilsje achterover te slaan. Santé!

Tip van de dag: Ga er van uit dat alles 2 uur langer doet dan je op het eerste zicht denkt.

Onverwachte natte voeten

Stress is meestal veraf als je reist in de Caraïben. Toch bezorgde een versleten motoronderdeel ons onlangs een acute adrinalinestoot. Natte voeten is hier een normaal verschijnsel maar niet IN de boot ...


De avond valt, een volle maan beschijnt ons met mangrovebos omzoomde ankerplekje. Het leven is prachtig en de crew hongerig. Ik begin rustig werk te maken van het avondmaal. Plots bemerk ik een plasje water aan mijn voeten. Hm, vreemd, zo hard heb ik toch niet gespetterd bij het groenten wassen? Even vloerplankje opheffen om in de bilge te kijken. Die blijkt helemaal onder water te staan.

Gelukkig hebben we drie pompen in prima vorm aan boord en is de oorzaak van het probleem snel achterhaald. Een slang in de motor heeft het begeven en het water spuit er met een flink debiet uit. De situatie is snel weer onder controle, de slang hersteld en het water weggepompt. We kunnen weer rustig van het maanlicht op de baai gaan zitten genieten.

Aan de lezers die ons nog komen bezoeken: maak je zeker geen zorgen. De schipper onderhoudt de boot prima en voor de rest zijn we altijd alert en ... werken de pompen dus prima!

Tip van de dag: Altijd je ogen openhouden en nagaan wat er aan de hand is als iets anders ruikt, voelt of klinkt dan normaal.

Wind, golven en droomstranden

Na Grenada zeilen we verder langs de Grenadinen, een reeks charmante kleine eilandjes met droomstranden: wit zand, palmboomgewuif en helblauw water. En als we in dreigen te dutten is er altijd wel een steelband in de buurt om er de swing in te houden. Maar de weg tussen twee eilanden is niet altijd een rechte lijn ...

Vanuit Grenada hebben we koers gezet richting Cariacou, een eiland dat ook nog bij Grenada hoort. Goed dat 'haast' niet in ons woordenboek staat want het werd een lange trip. Zo'n 5 à 6 bft wind, wat prima was geweest als ie zoals aangekondigd uit het oosten had gekomen. Niet dus, en onze bestemming bleek pal in de wind te liggen.

Het werd dus tegen de golven in motoren, iets waar onze boot echt niet in uitblinkt. En zelfs dertig mijl (1 zeemijl is ong. 1,8 km) is ver als je snelheid met moeite 2 knopen is. Af en toe hebben we de zeilen bijgezet om snelheid te winnen maar dan verloren we weer hoogte tegenover onze koers.

We zijn uiteindelijk meer dan 13 uur onderweg geweest en vlak voor we aankwamen werden we nog getrakteerd op een fris tropisch regengordijn. Ankeren in het donker op een plek die je niet kent, is ook altijd wat spannend en we waren blij toen we in ons bed lagen.

Na Cariacou zijn we doorgevaren langs onder meer Petite Martinique en Petite St. Vincent. Op één eiland op onze route was enkel een exclusief peperduur holiday resort. Je mag er niet op (behalve op het strand) maar het is een prachtig decor om voor te ankeren en dat hebben we dan ook gedaan.

Ik heb me er gewaagd aan een late avondduik en het was fijn zwemmen met de sfeervol verlichte terrassen met strooien parasols en de vrolijke steelbandmuziek van dat resort op de achtergrond.

Tip van de dag: kijk niet naar de nog af te leggen afstand en de 'expected time of arrival' op de gps als je tegen de wind in vaart. Veel te frustrerend.

Op z'n eilands

Na een tiental dagen zit ik helemaal in het eilandritme. Rustig aan, genieten van het leven, vooral niet multitasken en 'dringend' bestaat niet (tenzij de bijboot er op eigen houtje vandoor waait). De baaien lijken uit een postkaart geland, het regenwoud herbergt de vreemdste planten en ijs smaakt naar...  muskaatnoot.

De eerste dagen was het vooral bijslapen en wennen aan de warmte geblazen. Ondertussen hebben we Grenada ook wat verkend. Vooral de regenwoudwandeling met een lokale gids was een adembenemende gebeurtenis. Met een bamboestok ter ondersteuning wandelden we over gladde, modderige paadjes door een variatie aan exotische planten in alle tinten groen.

In 2004 heeft orkaan Ivan grote verwoestingen aangericht op Grenada en ook het regenwoud kreeg zware klappen. Maar ondertussen zijn de snelgroeiende tropische planten hun plek weer goed aan het heroveren.

Vrijdagavond trokken we naar 'fish Friday': het lokale festival met Caraïbische muziek en stalletjes met allerlei visbereidingen, waar zowel locals als toeristen op af komen.

De bijnaam van Grenada is trouwens 'spice island' en een veel gebruikt kruid is de muskaatnoot. Alle onderdelen van de plant worden benut en verwerkt in diverse producten: van spierpijnmedicatie en wegbedekking tot ijs.

Zeilend langs de baaien van Grenada volgen de postkaartbeelden elkaar op. Gisteren hadden we even een spannend moment toen we onze ankerplek verlieten. Weinig ruimte en een windvlaag deden ons rakelings langs onze geankerde buur scheren en we waren zo druk bezig met de ankers vrij te maken van een bijzonder hardnekkige modder dat we niet meteen zagen dat de wind onze bijboot overboord blies.

Ondergetekende deed dus een spectaculaire noodsprong en greep naar het laatste eindje lijn van de bijboot voor het overboord gleed, en heeft dat met een gehavende kleine teen moeten bekomen.

Tip van de dag: draag altijd gesloten sandalen op een zeilboot.